شاعرانه

تو ماهی و من، ماهی این برکه ی کاشی

اندوه بزرگی ست، زمانی که نباشی!

آه از نفس پاک تو و، صبح نشابور

از چشم تو و، حجره ی فیروزه تراشی

پلکی بزن ای، مخزن اسرار، که هر بار

فیروزه و یاقوت، به آفاق بپاشی!

ای باد سبک سار! ، مرا بگذر و بگذار!

هشدار! ، که آرامش ما را، نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد، ماه بلندم!

اندوه بزرگی ست، چه باشی چه نباشی

علیرضا بدیع