رنج بیهوده

گردون، نِگری ز قد فرسوده ماست

جیحون، اثری ز اشک پالوده ماست

دوزخ، شَرری ز رنج بیهوده ماست

فردوس، دمی ز وقت آسوده ماست

 

خیام

گل

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده

بلبل ز جمال گل طربناک شده

در سایه گل نشین که بسیار این گل

در خاک فرو ریزد و ما خاک شده

خیام

اسرار ازل

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

وین حرف معنا نه تو خوانی و نه من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من

خیام

یک جام دگر

من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشید بارتن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم
خیام

چنانکه هستم

گر من ز می مغانه مستم، هستم 

گر کافر و گبر و بت پرستم، هستم

هر طایفه ای بمن گمانی دارد

من زان خودم، چنانکه هستم، هستم

خیام

زن فاحشه

شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی

هر لحظه به دام دگری پا بستی

گفتا شیخا هر آن چه گویی هستم

آیا تو چنان که می نمایی هستی 

حکیم عمر خیام

طعنه مزن

گر می نخوری طعنه مزن مستان را

بنیاد مکن تو حیله و دستان را

تو غره بدان مشو که می می نخوری

صد لقمه خوری که می غلامست آن را...

خیام

راز

هر راز که اندر دل دانا باشد

باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

کاندر صدف از نهفتگی گردد در

آن قطره که راز دل دریا باشد

خیام