تو میدونی

تو میدونی دل من بی تو چه رنگه

صبوری قسمتی در جون سنگه

 

شنیدُم باغ سنگی میوه داره

ای دلُم، ای دلُم کجا یا کی بهاره

 

تو میدونی که میبینم تو خوابت

گلیُ در خواب میگیرم گلابت

 

که رنگ چشمت پرسیدم از خواب

شب تاریک سنگستون و مهتاب

 

ای یاد مهتاب، ساغر به دستم

جان را رنگِ بی رنگی زده استم

...

 

در سایه ماه میپرم تو خوابت

شبنم شب بو میگیرم گلابت

 

که رنگ چشمت پرسیدم از خواب

شب تاریک سنگستون و مهتاب

 

از برگ مهتاب ساغر به دستم

تو برگ تاکی من مِی پرستم

 

 

 

این ترانه توسط بانو مهسا وحدت به زیبایی اجرا شده است

بازآ

 

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی

بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

 

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم

یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

 

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند

ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

 

بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس

با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی

 

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته

از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی

 

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی

هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

 

چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان

آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی

 

نور قمری در شب قند و شکری در لب

یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی

 

هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر

بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی

 

از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن

زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی

مولانا