شاعرانه

ز جهان دل برکندم تا شوری پیدا کردم     

تو سیه گیسو کردی چون مجنون صحرا گردم

ز تو نوشین لب باشد هم درمان و هم دردم

دلم از خون چون مینا لبریز و من خاموشم     

شب هجران جای می خوناب دل می نوشم  

ز خیالت برخیزد بوی گل از آغوشم

تو سیه چشم از چشمم تا دوری من بیمارم

تو سیه گیسو هر شب در خواب و من بیدارم  

تو لب میگون داری من اشک گلگون دارم

ز تو دل گر برگیرم از غم دیگر می میرم 

به خدا دور از رویت از جان شیرین سیرم

رحیم معینی کرمانشاهی