دارم امیدی

دارم امیدی، دارم امیدی

در آسمانت، دیده ام ابر سپیدی

ای ابر دلکش، ای اسب سرکش
دستی به یالت
می نشیند تک سواری
تک سوار بی قراری
کاوه‌ای در کار یاری
عاشقی، چشم انتظاری

صحرا ندیدی تک سوار آرزو را
در آسمان و بر زمین مانند او را
این قاصد پر قصه بی‌گفتگو را
ابر سپید سرکش امید ما را
 

محمدابراهیم جعفری

دل دریا کن

به من گفتی تا که دل دریا کن، بند گیسو وا کن
سایه ها، رویا با بوی گل ها
که بوی گل، ناله مرغ شب، تشنگی ها بر لب
پنجه ها در گیسو، عطر شب بو
بزن غلطی اطلسی ها، را برگ افرا در باغ رویاها
بلبلی می خواند، سایه ای می ماند، مست و تنها
 
نگاه تو، شکوه آه تو، هرم دستان تو
گرمی جان تو، با نفس ها
به من گفتی تا که دل دریا کن، بند گیسو وا کن
ابر باران‌زا شب بوی دریا
به ساحل ها، موج بی تابی را
در قدم های پا، در وصال رویا
گردش ماهی ها، بوسه ماه

 

محمدابراهیم جعفری

باغ نظر

بلبل تنها خبرت کو؟

آن چه‌چه باغ نظرت کو؟

 

صـدا صدای باد و رود است

قصه ای از بود و نبود است

 

تنها تو خوابه که همه رودا پر آبه

لـب پر خـنده چـشم چشمه آبه

 

باد بوی هوای سفر آورد

یاد تو را در گذر آورد

 

بوی خوش یاسمنی تو

مـرغ شبم یاسمنی تو

 

چـلچـمن باغ خیالی تو

فـصل خـوش مـاهی و سالی تو

 

تنها تو خوابه که همه رودا پر آبه

لب پر خنده چشم چشمه آبه

 

هوای ابر رو بلبل نداره

به جز فکر گل و سنبل نداره

نـمیدونه اگـه بارون نباره

 

گل پژمرده بوی گل نداره

 

محمد‌ابراهیم جعفری

تو دریایی و من ماهی

تو دریایی و من ماهی تنها

چه دورِ دوره این ساحل، ز دریا

 

دلم دریایی از شوق رسیدن

 شنا در آسمان، آبی پریدن

 

 کجای جنگل از بوی تو خالی است

همان جا بوی گل های خیالیست

 

در آن شب ها که می روید، گل نور

که می آید، نوای بلبل دور

 

زن چوپانیم، سر در گریبان

که می خوانم در اشکم، قصه شور

 

دلم ابر غم و یاد تو باران

بتاب ای مه به ساق سبزه زاران

 

چه میشد ابری از آغوش بود و

به چشمت شعله ای خاموش بود و

 

تو آتش بودی و من ساق افرا

به شب می سوختم تا صبح رویا

 

چه می شد ماه من مهتاب باشی

چو رویا در امیدم خواب باشی

 

به خط پنجه ام نقش تو پیدا

به لبهایم تبی بی تاب باشی...

 

محمد ابراهیم جعفری