زلف بر باد مده

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم
طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که دربند توام آزادم

حافظ

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

 چمن سایه آن سرو روان ما را بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد

گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند  

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین  

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان  

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم  

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست  

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست  

طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس

حافظ