حاضر غایب

از هر چه می‌رود، سخن دوست خوشتر است

پیغام آشنا نفس روح پرور است

هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای؟

من در میان جمع و دلم جای دیگر است

شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر

چون هست اگر چراغ نباشد منور است

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ

صحرا و باغ زنده دلان کوی دلبر است

جان می‌روم که در قدم اندازمش ز شوق

درمانده‌ام هنوز که نُزلی محقر است

کاش آن به خشم رفتهٔ ما آشتی کنان

بازآمدی که دیدهٔ مشتاق بر در است

جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی

وین دم که می‌زنم ز غمت دود مِجمر است

شب‌های بی توام شب گور است در خیال

ور بی تو بامداد کنم روز محشر است

گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود

معشوق خوبروی چه محتاج زیور است

سعدی خیال بیهده بستی امید وصل

هجرت بکشت و وصل هنوزَت مصور است

زنهار از این امید درازت که در دل است

هیهات از این خیال محالت که در سر است

سعدی شیرازی

پیام

دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

 

صد نامه فرستادم و آن شاه ِ سواران

پیکی نَدَوانید و سلامی نفرستاد

 

سو یِ من ِ وحشی‌صفت ِ عقل‌رمیده

آهورَوِشی، کبک‌خرامی نفرستاد

 

دانست که خواهد‌شدن‌ام مرغ ِ دل از دست

وز آن خط ِ چون سلسله، دامی نفرستاد

فریاد که آن ساقی‌یِ شکّرلب ِ سرمست

دانست که مخمور اَم و جامی نفرستاد

 

چندان که زدم لاف ِ کرامات و مقامات

هیچ‌ام خبر از هیچ مقامی نفرستاد 

حافظ به‌ادب باش! که واخواست نباشد

گر شاه پیامی به غلامی نفرستاد

 

حافظ