شاعرانه

غنچه خندید ولی باغ به این خنده گریست

غنچه آنروز ندانست که این گریه زچیست

باغبان آمد ویک یک همه گلها را چید

باغ عریان شد و دیدند که ازگل خالیست

باغ پرسید چه سودی بری از چیدن گل؟

گفت پژمردگی اش را نتوانم نگریست

گریه ی باغ از آن بود که او میدانست

غنچه گرگل بشود هستی او گردد نیست

رسم تقدیر چنین است و چنان خواهد بود

می رود عمر ولی خنده به لب باید زیست