شاعرانه

به پیش روی من

تا چشم یاری می کند، دریاست!

 چراغ ساحل آسودگی ها؛

در افق پیداست

 دراین ساحل که من افتاده ام خاموش،

 غمم دریا؛

دلم تنهاست

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست

خروش موج؛ با من می کند نجوا،

که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت!

 مرا آن دل که بر دریا زنم، نیست

ز پا این بند خونین بر کنم نیست

امید آن که جان خسته ام را،

به آن نادیده ساحل افکنم نیست

فریدون مشیری